Вітаем Вас на сайце беларускай ваеннай паэзіі

Вітаем Вас на сайце, якi прысвечаны беларускай ваеннай паэзіі.

Больш за 60 гадоў прайшло з дня заканчэння Вялікай Айчыннай вайны. Але і да гэтага часу пякучым болем адзываецца найцяжэйшая з войнаў у сэрцы кожнага чалавека. Мы не павінны забываць пра жахі вайны, смерць і пакуты мільёнаў людзей. Помніць аб вайне, гераізме і мужнасці тых, хто змагаўся з ворагам і выратаваў ад фашысцкага нашэсця Радзіму, — гэта значыць змагацца за мір. Гэта абавязак усіх, хто жыве на зямлі. І таму тэма Вялікай Айчыннай вайны з'яўляецца адной з важнейшых у беларускай паэзіі і літаратуры.

Імкнучыся замацаваць у народнай памяці трагедыю вайны, мы пастараліся сабраць на нашым сайце найбольш поўную калекцыю твораў беларускіх паэтаў, якія можна лічыць своеасаблівым помнікам загінуўшым на вайне, твораў, якія вучаць нас мужнасці, адвазе, бясстрашнасці, высокай маральнасці, шчырай адданасці Айчыне, змаганню за мір і справядлівасць на ўсёй планеце.

Верш дня

Крывавая балада

 

Светлай памяці аднагодкаў

Hi хмурынкі, ні ветрыка
Ад Ляскавіч да Петрыкава.
Толькі сорак галасоў
Над маўклівасцю лясоў.
Сорак дзетак-малалетак,
Сорак чаек у адчаі.

Нашы маткі так крычалі,
Што завяла сорак кветак.

«Цыць, Рыгорка, не раві!
Колькі у цябе крыві?
Трошкі возьмуць — і дамоў!
I нашто ім наша кроў?»

Hi хмурынкі, ні ветрыка
Ад Ляскавіч да Петрыкава.
Толькі сорак галасоў
Над маўклівасцю лясоў.
Толькі гэркаюць аўчаркі.
Канваіры: «Шнэль! Цурук!»
I прытушваюць цыгаркі
Аб далоні нашых рук.

...Наплыве успамінаў дым,
Зноў убачу, нібы надоечы,
Як хапаюць нас па адным
I да шулы прывязваюць стоячы.

Хліпнеш раз,
Хліпнеш два,
Хліпнеш тры.
Пырсне кроў у літровую банку.
I патухне сонца ўгары
Зранку.

«Не чапайце сястрычку маю,
He чапайце!
Лепш ля шулы жывым
Вы мяне закапайце!
Кроў вазьміце да дна,
Кроў вазьміце!
Толькі Верку дамоў
Адпусціце!»

Круціўся свет у чорных плямах.
Я на траву валіўся ніц...
Навотлеў біў у сэрца прама
Крывавы шпрыц.
Калі ж канчаліся трызненні,
У сонным хісткім праясненні
Матулю бачыў я. Яна
Ішла кудысьці, нешта пела,
Але на рукі не хацела
Узяць мяне. I я крычаў,
Крычаў, пакуль не замаўчаў...

Няўжо гэта наш зарачанскі бор?
Вунь дзядзька Андрэй, касцёр.
Няўжо гэта мая нага, рука?
Ой, як хочацца малака!
А дзе ж Рыгорка, Верка, Надзя,
Зоська, Клава, Антосік, Ядзя,
Міхаська, Міколка, Янінка, Адам
А дзе ж гэта я сам?
— Ляцела сорак сарок...
— Гэта казка?..
— Праўда, сынок!