Колькі войны скасілі,
Колькі легла касцьмі?!
Твая слава, Расія,
Перамыта слязьмі.
Ты шчаслівы, гавораць,
Абмінула вайной.
Яе беды і гора
У цябе за спіной.
Абмінула пажарам.
Толькі вочы да дна
Пакалечаным тварам
Праглядзела яна.
На дарожным прыпынку
Зноў сляпы, нібы ў сне:
«Глянь, будзь ласкавы, сынку,
Мой аўтобус ці не?»
I хаджу за бязногіх,
I гляджу за сляпых,
I за многіх, за многіх
Я жыву нежывых...
Мне і веку не хопіць,
Дый і век той міне,
Каб забыць, і не помніць,
I не знаць аб вайне.