У нас стала прымаўкай горкай
Што час не найлепшы настаў
Я цетчын расказ пра шайморы
Капаючы бульбу, узгадаў
Шайморы, бліны бульбяныя
З той бульбы, што мерзла зімой
Яе неслі дзеці малые
З палеткаў увесну дамоў
У хатах – вялікая радасць
Наробім, насмажым блінкоў
А мне адно хочацца плакаць
Па дзецях тых, што без бацькоў
Па тых, што дзяцінства не мелі
Дарослымі стаўшы у вайну
Ў 44-м годзе
Нас звольнiлi, браток
Ды зноў павесткi носяць
Бяруць людзей на фронт
Калi ўсiх забiралi
Вяскоўцаў на вайну
Бабулi перадалi
Вось гэту навiну
Што любага Пятруся
У войска забяруць
I з роднай Беларусi
Ў акопы павязуць
Ля хаты сабралося
Амаль не ўсё сяло
Ў дарогу, як вялося
Праводзiць эшалон
Бабуля мая ў хаце
Прыпала да iкон
А дзед пры ўсём парадзе
Гатовы у вагон
Яна малiла Бога
Сядай, ўнучок. Памесцiмся на лаве
Няма, як кажуць, праўды у нагах -
Сусед мой запрашае, дзядзька Павел
З такой усмешкай хiтрай у вачах
Ён цыгарэту ў пальцах размiнае
I вочы бляклые падняўшы недзе ўверх
Аповед свой пацiху пачынае
Як нашы бралi з боем Кёнiгсберг
Аёй-аёй. Не дай нiкому Божа
Пабачыць тое, што пабачыў я
Гучаў загад – i можаш цi не можаш
Iшла наперад армiя уся
Загаманiлi ў лесе партызаны
На астраўку малым сярод балот
Дзед ў кажусе карой падперазаным
Трымае тут ў жыццi апошнi фронт
Тут хлапчукi сваю праходзяць школу
Як лепей мiну ў рэйкi залажыць
I колькi пораху узяць, i колькi толу
А iм, мiж iншым, хочацца так жыць…
Тут мае ўсё падвойнае значэнне
I зашывае сам сабе мундзiр
Ў якiм ад немцаў выйшаў з атачэння
Да партызан чырвоны камандзiр