Зялёны Мінск, стары твой сад пасекла
Вайна, але ў адным двары сустрэў
Я выхадцаў з распаленага пекла —
Старыя купы даваенных дрэў.
Яны жывуць, і шалясцяць, і свецяць,
Іх цёмная кара ўсмактала горкі дым.
I хочуць расказаць яны пра нешта дзецям,
Але не зразумець іх боль малым.
Іду штодня пад вадаспады лісця
Птушыную паслухаць талаку;
Ды абыходжу дрэва, што калісьці
Што даты? Гэта толькі вехі
Гісторыі.
А для салдат,
Чые навек закрыты вейкі,
Няма ўжо дат, ніякіх дат.
За рысай той — маўкліва, пуста,
I на дарогах крыжавых
Узводзім помнікі і бюсты
Мы не для іх, а для жывых.
I для дзяцей, каб не зблудзілі
У гушчары нікчэмных дат.
Каб памяць песні нарадзіла
Аб неўміручасці салдат.
У родны край прыйшлі мы зноў,
Дзе радасна жылі.
Сябры, успомнім пра сяброў,
Пра тых, што не прыйшлі.
Іх на дарогах франтавых
Хавалі маладых.
Пад Сталінградам і Масквой
Вятры пяюць аб іх.
Прайшлі яны паміж віхур, —
Берлін варожы паў.
I шумнай хваляй Порт-Артур
Героям чэсць аддаў.
У бітвах палі змагары
За вольны светлы час...
Дык спіце ж, воіны-сябры,
Мы не забудзем вас!
He бывае ў вайны эпілога —
Памяць чорна заносіць крыло.
Замест поля — дзічэе аблога.
Божа мой, як усё зарасло!
Конік, конік! Чаго ты стракочаш
У бур'яне — самотнай траве?
Можа, паўшых збудзіць яшчэ хочаш?
Спадзяешся, што хто ажыве?
Эх ты, конік! Ад мора і сушы
Тут з агнём і жалезам прайшлі,
I — хмарынкамі чыстыя душы
На нябёсы высока ўсплылі.
Памяць сцішана полем прастуе,
Яшчэ планета не астыла,
Яшчэ агнём бурліць нутро,
У ліхаманцы рвуцца жылы
Вякамі скручаных вятроў.
Яшчэ пад намі узрываецца
Закутай цішыні
пухір:
Як зубы,
горы праразаюцца,
I лава спапяляе жвір...
Яшчэ б люляць зямлю ў пялёнках
Людскіх турбот, людскіх надзей...
А хтось гвалтоўна і шалёна
Ё
Я столькі бачыў агню,
Я столькі бачыў пажараў,
Што часам пра цішыню
Неяк збянтэжана мару.
Не пра цыбульны загон,
Не пра вішнёвы засценак —
Пра невялікі агонь
I пра вячэрнія цені.
Двое ці трое сяброў,
Шчырасць павольнай размовы,
Вецер з лугоў і бароў,
Сіні дымок сасновы,
Сала скрылёк на ражне,
Рэчка плюскоча пад крушняй.
I дамаўляемся дружна
Не гаварыць аб вайне,
Каралеўскімі замкамі
Ганарацца,
Саборамі.
Мы — зямлёй партызанскаю,
Перамогай над ворагам.
Нехта хваліцца рознымі
Трыумфальнымі аркамі.
Мы — аршанскімі соснамі,
Магілёўскімі хмаркамі.
Хай наўкол электроніка
I машын табуны, —
Плача тоненькі, тоненькі
У сэрцы голас вайны.
Жыта шчодрае косім,
Славім шчасця гады,
А гасцей усё возім
У Хатынь, у Хатынь.
На зямлі нашай светлай
Васілю Быкаву
Жывём,
як светлай памяці зарок.
Дзе б ні было — у Гродна, а ці ў Мінску,
З нас кожны мае ціхі свой куток
I ў ціхім тым кутку — па абеліску.
Іх падымаць і ставіць ёсць каму...
Да помнікаў іду не са слязамі.
Калі вы маўчыцё,
то ўс
На Ушаччыне ліпы цвітуць,
Загаіліся цяжкія раны,
Але ў памяці сёння ідуць
Тут ідуць на прарыў партызаны.
Будуць кветкі заўсёды цвісці,
Будзе мір тут над роднай зямлёю,
І па мужнасць і вернасць ісці
Будуць вечна нашчадкі к героям.
Часцей, часцей прыпамінай…
Імёны паўшых смерцю храбрых
За родны край, наш мілы край, –
Каб над зямлёй, што млела ў ранах,
Плыў гэты сіні-сіні ранак,
Цвіў гэты белы-белы май, –
Часцей, мой друг, прыпамінай!
Прыпамінай часцей, мой друг,
Імёны тых, што ўсё зрабілі –
Вышэй усіх тваіх заслуг,
Што, як і ты, да слёз любілі
Маністы ўвосень на рабіне
І ў ліпкіх смолках майскі луг, –
Дыміцца памяць...
Ціха да грудзей
Дубок маркотны
рукі твае туляць...
Ты прыняла пакуты
за дзяцей,
Маўклівая,
ссівелая матуля.
Іх больш няма.
He рыпме болей брамка,
He трэснуць пад нагамі
ж