Дыміцца памяць...
Ціха да грудзей
Дубок маркотны
рукі твае туляць...
Ты прыняла пакуты
за дзяцей,
Маўклівая,
ссівелая матуля.
Іх больш няма.
He рыпме болей брамка,
He трэснуць пад нагамі
жалуды...
I толькі шыбы
будуць аж да ранку
Гарэць агнём чакання залатым.
3 гарластым пеўнем
разгарыцца ранне,
Закружацца буслы,
як успамін...
Прастрэленую памяць
зноў параняць
Асколкі часу,
як асколкі мін.
...Асенні вецер
шапаціць у кроне,
Каторы год
страсае жалуды...
Ляцяць буслы
у сіняе бяздонне...
А мо сыны яе
ляцяць сюды?