Вершы пра вайну

Select ratingДрэннаНармальнаДобраВыдатнаВельмі выдатна

 

Даль паднімуць, сон развеюць. Разбірай, лугі, касцоў! — У бабулі Паланеі Пяць асілкаў-малайцоў. I ў спякоту, і ў завею Кліча вуліца хлапцоў — У бабулі Паланеі Пяць асілкаў-малайцоў. Віктар, Косця, Пеця, Дзіма, Самы меншанькі — Назар. ...На пажоўклы фотаздымак Пакацілася сляза. А чаму — пытаць не смею. Для бабулі свет не міл — У бабулі Паланеі Пяць сыноў і пяць магіл.

Select ratingДрэннаНармальнаДобраВыдатнаВельмі выдатна

 

Да болю можа кожны прыцярпецца I да няшчасця, толькі не яны, Што страцілі дзяцей... Гарыць для іх цяпельца На тым далёкім беразе вайны. Ці зойдзе сонца, ці на дзень займецца, Адны сярод вялікай цішыні Старыя маці ў печах старасвецкіх Штодзённа паляць вечныя агні. У печах, быццам небасхіл, паўкруглых Зара ўсё разгараецца ярчэй. А за акном — свет цёмны і аглухлы,

Select ratingДрэннаНармальнаДобраВыдатнаВельмі выдатна

 

З вайны сустрэлі мацяркі сыноў
I выглядалі-радзілі нявестак.
А сын яе дадому не прыйшоў.
Прыйшло кароткае:
                              «Прапаў без вестак...»

Сябры пасмуткавалі, землякі,
Слязу змахнула ўпотайкі дзяўчына:
He вернецца...

Select ratingДрэннаНармальнаДобраВыдатнаВельмі выдатна

 

Небагата часу з таго дня мінула, Як збірала маці сына ваяваці. Сядзіць матка ў хаце, слёзы выцірае. Сын яе адзіны торбу ўжо збірае. “Ой, сынок мой родны, не пушчу цябе я, Баліць мае сэрца, дрэннае штосць чуе. Хто вады падасць мне, як я захварэю? Прынясе хто хлеба, як я пастарэю?” Развіталась з сынам, хусткай памахала, Доўга ўслед глядзела — цягнік праважала.

Select ratingДрэннаНармальнаДобраВыдатнаВельмі выдатна

 

Рабінавыя гронкі —
                               вугалькі,
Як нешта невыказнае,
                                    святое...
Мо гэта слезы
                        з матчынай шчакі,
Апаленай
                  далёкаю вайною?

Select ratingДрэннаНармальнаДобраВыдатнаВельмі выдатна

 

Старая маці за лучынай кашулю шые і узор выводзіць песняй салаўінай, шляхамі святаянскіх зор. Сын — вольны сокал — партызаніць, але настане час, з лясоў ён у кашулі вышыванай да маці вернецца дамоў. А можа, можа злая куля ўпляце ў узор смяротны цень, чырвонай ружай на кашулі кроў дарагая зацвіце... He, не павінен ён загінуць. Старая хіліць галаву, і слёзы на кашулю сына

Select ratingДрэннаНармальнаДобраВыдатнаВельмі выдатна

 

Бы гарачы бурштын, Твае слёзы, Матуля... Адшаленіў той час, Калі цвінькалі кулі... Толькі лісце і сёння Зрывае вятрысень 3 тых бяроз, Ля якіх Ты шаптала: «Вярніся...» Толькі ружы і сёння Схіляюцца нізка Ля бяроз, Дзе сыночкам тваім — Абеліскі...