Жоўтыя сланечнікі смяюцца.
Бегаю па лужах басанож.
Дзеці, што не могуць усміхнуцца.
Дзеці без усмешкі – ну, і што ж?
Мне б рукой да зорак дакрануцца,
крылы белыя і новыя набыць,
знакамітаю пісьменніцай прачнуцца.
Ім – хаця б да раніцы дажыць.
Цемры не баяцца – жоўтай ночы:
зноў у падвалах-склепах ім сядзець.
Неба ўсё палае, шкло грукоча,
і снарады за снарадам рве…