У лясах
Чужынцаў косці
Дагніваюць.
А былых салдатаў
Кулі
Даганяюць.
То інфарктам,
То сухотамі —
А толькі
Праразаюцца
Варожыя асколкі.
Хлопцы падаюць
Без крыку
I без стогну.
Раптам
Рана незагоеная
Торгне.
I аглушаць
Пульсу
Ціхія удары,
I на вочы
Наплывуць
Чужынцаў твары.
Не закрыцца
Ні акопам,
Ні бранёю,
Ні мінулай
Пераможнаю
Вайною.
Тыя кулі,
Што калісь
Хлапчук страляе з аўтамата,
Старанна цісне на курок.
Падняў угору рукі тата
І ціха хіліцца на бок.
Смяецца сын, стралок няспынны,
Пужае гнеўна: – Хэндэ хох!
Ён з задаволенаю мінай
Глядзіць, як бацька споўз да ног.
– Капут! – крычыць. –
Ты мёртвы, татка!
І цісне руляй да зямлі.
За той гульнёй сачыла бабка,
І слёзы па шчаках цяклі.
Душа балiць мацней, чым раны,
Ляцiць стралой няўмольны час,
Ў нябыт шагаюць ветэраны,
Ўжо засталося мала нас.
Сабой Радзiму захiналi,
Не ведалi прад куляй страх,
Усё краiне аддавалi,
Нас безлiч гiнула ў баях.
Мы здабывалi перамогу,
Пазналi цяжкi жах вайны,
Прыйшлi дадому, слава Богу,
Айчыны дочкi i сыны.
Цяпер пра нас амаль забылi,
Раз ў год гучыць аркестраў медзь,
Яны выцвілі ў дыме боек,
Каля зыркіх начных кастроў
I прынеслі ў залу з сабою
Родны пах беларускіх бароў.
Дзе між імі той самы родны,
З пахам хвой і купальскіх траў,
Той, які пад агнём кулямётным
Бацька мой цалаваў?
Можа, гэты, прабіты куляй?
Край яго парудзеў ад крыві.
Да яго працягнуў руку я,
Поўны шчасця, тугі і любві,
Каб
Абутак шыць — заробак выпадковы,
Падмётак нават драных не дастаць.
А ён даноскі робіць, як абновы,
I штосьці хоча перабудаваць.
Сапраўдны ветэран — якіх нямнога.
3 пратэзам боль прыжыўся да нагі.
Ён верыць і у Леніна, і Бога,
Перабірае «Запарожцу» трыбухі.
Згнілі парогі, голіцца праводка,
Дыміць і пыхкае айчынны драбадан...
Ля выканкома колькі пяцігодак
«Ідэйны» праязджае ветэран.