Векі заплюшчыш — напружаны сон
Грудзі раскроіць, як плугам барозны.
Нешта набухне, як боль і як сон,
Нешта заплача наўзрыд і бясслёзна.
Заўтра з заплаканых шыбінак-мар
Сінім рассветам прасочыцца ранак.
Зваліць з грудзей набалелы цяжар
Сцюжай рукою сціскаючы раны.
Устань і ў сцюдзёным жалезе пабач
Новыя вартасці слова жывога!
І зразумееш душой — Барацьба.
Мы цябе выглядалі з-за шэрых руін
Воблік светлы твой снілі начамі ў астрогах
І тужылі тугою магіл і краін
Па табе, залатая вясна перамогі.
Нашы дрэвы, і кветкі, і дзеці, і сны
Летуцелі даўно аб табе недацветам, —
Ані разу яшчэ так пакутна вясны
Не чакаў чалавек, покуль свет гэты светам.
Вочы дым выядаў, лісце вянула дрэў,
Апякалі зямлю і душу бліскавіцы.
Маўчаць кулямёты,
I міны не выюць.
Гарматы сваё адгулі.
Хлапцы баявыя,
Сябры франтавыя,
Мы ўсе з перамогай прыйшлі.
З баямі цяжкімі
Прайсці да Берліна,
Радзіма, паслала ты нас.
Па роднай краіне,
Па любай дзяўчыне
Мы ўсе сумавалі не раз.
Паднімем жа чаркі
Сям'ёю адзінай
За матак, сясцёр і братоў,
За нашу хаціну,
За сэрца-дзяўчыну,
З якімі мы стрэліся зноў.