Спяць у снарадах,
Спавітыя белаю, як сама смерць,
Сталлю,
Пакручастыя віхры,
Аглушальныя грамы,
Пажары, вулканы і землетрасенні...
Спяць чалавечыя крыкі,
Спяць адкрытыя вочы,
Спяць бяссонныя месяцы,
Спяць сусветныя жахі
Ва ўпакоўцы сталёвай...
He будзіце іх, людзі!
Мінску — зруйнаванаму вайною
і адбудаванаму нанава
Яшчэ і сёння
Рыпяць масніцы
У даваенных вашых дамах.
Яшчэ і сёння пад'ездам сніцца
Спакойных кветак спакойны пах.
Яшчэ і сёння —
Насцеж балконы:
Не зачыняліся з таго дня.
I грамафоны, і патэфоны
З даваеннага лета звіняць.
Там яшчэ й сёння
Глядзіце, смяротнікі,
Як у бучныя, зялёныя травы
Падае сонца збалелаю ранай;
Глядзіце і помніце:
Недзе ўзыходзіць вось зараз іскрысты,
няпуджаны ранак.
Бяжыце!
Туды вы ў трызненні бяжыце,
Дзе перапёлкі купаюцца ў жыце.
Расою свой твар асвяжыце
I зноў,
Хоць у думках, бяжыце,
На во
«Пуцайце, я і сада држым час»*, —
словы Мілае Паўловіча, настаўніка
з Крагуеваца, сказаныя фашыстам,
калі яны расстрэльвалі 300 школь-
нікаў...
Дзеці, супакойцеся,
Мы правядзём сягоння з вамі
Апошні свой урок...
Па-
На папялішчы, на пачарнелым
Яна сядзела — жанчына ў белым;
На чорнай пляме відна здалёку,
Нібы цяпельца ў халодным змроку,
Ля галавешак — былога ганка —
Сядзела ў одуме партызанка.
А навакола вясна буяла,
Трава пад попелам бушавала,
Трава рассоўвала ўбок вуголле —
Жыццё ірвалася зноў на волю.
I ўжо фашыстаў — нідзе, нікога,
Ідзе, вяселіцца перамога,
I ёю пахне усё на свеце: