Яшчэ планета не астыла,
Яшчэ агнём бурліць нутро,
У ліхаманцы рвуцца жылы
Вякамі скручаных вятроў.
Яшчэ пад намі узрываецца
Закутай цішыні
пухір:
Як зубы,
горы праразаюцца,
I лава спапяляе жвір...
Яшчэ б люляць зямлю ў пялёнках
Людскіх турбот, людскіх надзей...
А хтось гвалтоўна і шалёна
Ё
Васіль Зуёнак
Яшчэ планета не астыла...
Ляцелі пахавальныя...
Ляцелі пахавальныя —
Вайне лісты пахвальныя,
Што так яна стараецца,
Што столькі забіваецца...
Ляцелі над Еўропаю,
Кружыліся над Азіяй —
Лісты, лісты жалобныя
З казённаю аказіяй.
Ляцелі, роспач будзячы,
З вайны — штодзённа — падалі,
Як лісце з кроны будучых
Стагоддзяў неразгаданых.
Стагоддзяў ненароджаных,
Ад свету адгароджаных.
Стагоддзяў з вечнай тайнай,
З вайны сустрэлі мацяркі сыноў...
З вайны сустрэлі мацяркі сыноў
I выглядалі-радзілі нявестак.
А сын яе дадому не прыйшоў.
Прыйшло кароткае:
«Прапаў без вестак...»
Сябры пасмуткавалі, землякі,
Слязу змахнула ўпотайкі дзяўчына:
He вернецца...
Брыгадзір (Пасьляваенная сцэнка)
А бабы маладыя:
Па трыццаць – трыццаць пяць.
А сьпяць, нібы сьвятыя,
І ложкі не рыпяць.
У плоці і пры целе —
А ноч, як небыцьцё:
Удовыя пасьцелі,
Бязмужняе жыцьцё.
А днём, як прыйдзе ў поле
Калгасны брыгадзір,
Глядзяць – бы вочы коле
Адзін на ўсіх кумір.
Няхай сабе бязногі, —
Нібы дакор яму:
Чаму ж адной во богам
Аддадзен ён – чаму?..
Аддадзен, як украдзен