Пераправа
Той чорны дзень тут мала хто прыпомніць,
Бо столькі год мінула з той пары.
І на магіле не лунае помнік,
І цішыня ля Сіняе Гары.
А з-за яе, з выццём і гулам грозным,
Нямецкі штурмавік тады ляцеў.
Дзятва ад куль хавалася ў барозны,
А хто - ў акопы... Кожны жыць хацеў.
Пілот жа той стараўся бомбы скінуць
На пераправу, танкі дзе ішлі,
Каб ад яе і следу не пакінуць
Успамін ветэрана
Хутка бой. І таму наранку,
Па траве, што ў халоднай расе,
Мы паўзём да варожых танкаў,
Што стаяць у лясной паласе.
Кожны лічыць сябе героем,
Бо вярнуцца жывым – наўрад…
А заданне – разведка боем.
Толькі ўперад! Ні кроку назад!
Крык “Ура-а-а”, дробны стук аўтамата,
Ды разрывы гранатаў і мін…
Сірацела чыясьці хата,
Заставаўся адзін успамін…
Бой кароткі, як бляск маланкі…
Паганіні
Агітбрыгада. Фронт. Пярэдні край.
Хвіліны цішыні паміж баямі.
З аўтамабіляў сцэна. Месяц май.
І сіні водбліск неба на баяне.
Артыст, нібы каханую, абняў
Баян. Вакол – абветраныя твары.
У імгненне “Венскі вальс” настрой узняў,
Пад акампанемент старой гітары.
І скрыпка, быццам курскі салавей,
Выводзіла рулады ў задуменні:
Гучала ў іх сімфонія завей,
Вады бруенне па рачным каменні.