Вершы пра вайну

Пад стукі вагонных калёс
аб тых, незнаёмы чый лёс,
аб новых дарогах-шляхах,
нязведаных далях-краях
                    узрушана думаецца.

Пад ціхае плёсканне хваль
зарэчная мроіцца даль, —
аб чымсь запаветным, сваім,
аднойчы забытым зусім
                    спакойна думаецца.

Пад посвіст зімовых завей
аб дружбе, з якою цяплей,

Ён пасіпеў, пахрыпеў і змоўк.
Болей нічога сказаць не змог.
Падышла старая, паслухала.
«Што гэта сёння з ім?»
Падышла бліжэй, пастукала.
«Маўчыць, не гаворыць зусім».
Хуценька ў печы дапаліла,
трохі прыбрала, падмяла.
Пайшла вуліцай тапалінай
у другі канец сяла.
Кажа ўсім: «Іду да радзіста.
Нешта радзіва маўчыць».
А ў радыста сын н

Было ў салдата два полі,
поле, дзе кветкі ірваў,
бегаў з сябрамі на волі,
і поле, дзе ён ваяваў.

Ціха было і чыста
ў полі яго дзяцінства,
былі агонь і дым
на полі ратным тым.

Два полі было ў салдата.
Адно зелянела травой,
другое было ўзарата
вайной і паліта крывёй.

Было ў салдата два полі,
поле, дзе кветкі збіраў,
бегаў з сябрамі на волі,
і поле, дзе ён паміраў.

                     У часе мінулай вайны загінуў 
                     кожны чацвёрты беларус. 
                                   З дакумента 

                     Ой, хацела мяне маці 
                     За чацвёртага аддаці...

Дарога партызанская,
балоцістая, гразкая,
ні ўзлесся, ні прасвета,
ні зоркі ў вышыні.
Глядзім мы на дарогу:
будзь ласкавейшай троху!
Лес родны, весялей нам прашумі!

Дарога або сцежка,
дзе зверу ступаць цяжка,
ці проста бездарожжа,
дзе не ступаў і звер.
Ідзём мы бездарожжам.
Мы не ісці не можам.
Не можам спатыкацца мы цяпер.

Што ў змроку нас чакае?
Ваўкоў галодных зграя?