Вершы пра вайну

Select ratingДрэннаНармальнаДобраВыдатнаВельмі выдатна

 

Пад стукі вагонных калёс
аб тых, незнаёмы чый лёс,
аб новых дарогах-шляхах,
нязведаных далях-краях
                    узрушана думаецца.

Пад ціхае плёсканне хваль
зарэчная мроіцца даль, —
аб чымсь запаветным, сваім,
аднойчы забытым зусім
                    спакойна думаецца.

Пад посвіст зімовых завей
аб дружбе, з якою цяплей,

Select ratingДрэннаНармальнаДобраВыдатнаВельмі выдатна

 

Ён пасіпеў, пахрыпеў і змоўк.
Болей нічога сказаць не змог.
Падышла старая, паслухала.
«Што гэта сёння з ім?»
Падышла бліжэй, пастукала.
«Маўчыць, не гаворыць зусім».
Хуценька ў печы дапаліла,
трохі прыбрала, падмяла.
Пайшла вуліцай тапалінай
у другі канец сяла.
Кажа ўсім: «Іду да радзіста.
Нешта радзіва маўчыць».
А ў радыста сын н

Select ratingДрэннаНармальнаДобраВыдатнаВельмі выдатна

 

Было ў салдата два полі, поле, дзе кветкі ірваў, бегаў з сябрамі на волі, і поле, дзе ён ваяваў. Ціха было і чыста ў полі яго дзяцінства, былі агонь і дым на полі ратным тым. Два полі было ў салдата. Адно зелянела травой, другое было ўзарата вайной і паліта крывёй. Было ў салдата два полі, поле, дзе кветкі збіраў, бегаў з сябрамі на волі, і поле, дзе ён паміраў.

Select ratingДрэннаНармальнаДобраВыдатнаВельмі выдатна

 

                     У часе мінулай вайны загінуў 
                     кожны чацвёрты беларус. 
                                   З дакумента 

                     Ой, хацела мяне маці 
                     За чацвёртага аддаці...

Select ratingДрэннаНармальнаДобраВыдатнаВельмі выдатна

 

Дарога партызанская, балоцістая, гразкая, ні ўзлесся, ні прасвета, ні зоркі ў вышыні. Глядзім мы на дарогу: будзь ласкавейшай троху! Лес родны, весялей нам прашумі! Дарога або сцежка, дзе зверу ступаць цяжка, ці проста бездарожжа, дзе не ступаў і звер. Ідзём мы бездарожжам. Мы не ісці не можам. Не можам спатыкацца мы цяпер. Што ў змроку нас чакае? Ваўкоў галодных зграя?