Гэтак ціха-ціха на Зямлі,
Маладзік у небе дагарае,
Бальшакі сумёты замялі,
I снягам няма канца і краю.
Цішыня заводзіць часта ў зман:
Толькі слухай сэрцам, а не вухам,
Як не ціхне Ціхі акіян,
Як далёкі востраў стогне глуха,
Сэрца,
Як дакладнейшы радар,
Задрыжыць ад болю і ад стомы,
Бо далёка бомбавы удар
Крышыць стрэхі з рысавай саломы,
Паміраюць недзе юнакі —
Кастры майго юнацтва дагарэлі,
На расцяробах выраслі лясы,
А успамінаў хісткія арэлі
Яшчэ плывуць у даўнія часы.
Гайдаюся то нізка, то высока
I бачу ўсё то зблізку, то здаля,
Калі паіла верасовым сокам
Мяне з крыніц настылая зямля.
Я захлынаўся прагнымі глыткамі
I за сасной усцяж валіў сасну,
Глядзелі пні дакорліва віткамі
Сваіх гадоў, а я чакаў вясну.
Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь