Над Ланню у Пінскім лесе
Ёсць такая мірная вёска,
Дзе партызан замест песень
Сніць кулямётны лёскат.
Мінула гадоў нямала,
А помніцца... Ў кожнай хаце
Для ўсіх партызанаў бывалых
Знайшлася сястра і маці.
Гасцей сваіх доўгачаканых
Чым маглі, яны частавалі.
Толькі пайшлі партызаны
Туды, дзе баі іх чакалі.
Прыйшлі яны ў лагер проста
Між соснаў, між кронаў дубовых,
Я помню ўсё...
Я стаў дарослым рана —
У дваццаць год на скронях сівізна.
Зноў у грудзях занылі моцна раны,
I праклінаю я цябе, вайна!
Я помню ўсё...
Магілы на узгорку,
Дзе плача вечна ссохлая сасна
I лезе ў вочы дым пажараў горкі:
Праклён табе, пачварная вайна!
Я помню ўсё...
Стаяў я побач з тымі,
Хто на змаганне родны край узняў.
Гудзе няўмольна перазвон Хатыні:
Зноў спакою ўсю ноч
Няма,
Зноў надзея на сон
Малая.
Зноў, нібы чараўнік
Ці маг,
Я з адсутнымі
Размаўляю.
Размаўляю,
І ўласны
Крок
Прападае між слоў
Нячутных.
Размаўляю,
Нібы на ўрок
Зноў сабраў я
Усіх адсутных.
Размаўляю
Ў начной цішы
З сябрукамі сваімі
Былымі,
Нібы тут — перад імі —
Рашыў
Зноўку стаць
Хлапчуком малым я.
Размаўляю,
Нібыта пішу
Успамін пра той час
Навокал цішыня.
Толькі чутна, як зрэдку
Каласы зашумяць
На шырокім палетку.
Зашумяць і паклон
Хіляць бору старому,
Дзе прапелер відзён
Па-над аэрадромам.
Ён, як кветка, стаіць
На высокім кургане.
Мужны лётчык там спіць
З маладым партызанам.
І калі у бары
Восень вытча узоры,
Зноў палаюць кастры,
Зноў грукочуць маторы.
Трактарыст малады,
Меншы брат партызана,
З дружбакамі тады
Калышуцца Прыпяці хвалі,
Цалуюць пясок залацісты,
Плывуць у зялёныя далі
Ля ног у байца-сувязіста.
З узнятай наперад рукою
Ён стаў на гранітныя пліты,
Застыў над шырокай ракою,
З бліскучае бронзы адліты.
І ў дзень і вячэрняй парою
З паста баявога не сходзіць.
…Пра подзвіг высокі героя
Паданне жыве у народзе:
Хацелі на беразе гэтым
Фашысты схапіць сувязіста,