Калышуцца Прыпяці хвалі,
Цалуюць пясок залацісты,
Плывуць у зялёныя далі
Ля ног у байца-сувязіста.
З узнятай наперад рукою
Ён стаў на гранітныя пліты,
Застыў над шырокай ракою,
З бліскучае бронзы адліты.
І ў дзень і вячэрняй парою
З паста баявога не сходзіць.
…Пра подзвіг высокі героя
Паданне жыве у народзе:
Хацелі на беразе гэтым
Фашысты схапіць сувязіста,
Што крочыў з сакрэтным пакетам
На ўсход па сцяжынцы імшыстай.
Ды з голубам, сябрам заветным,
Паслаў ён сакрэтныя словы.
А сам жа на беразе гэтым
Загінуў у схватцы суровай.
Сябры, што загад атрымалі,
Магутнаю рушылі сілай,
І Прыпяці бурныя хвалі
Для ворагаў сталі магілай.
І кажуць: ледзь ранак расісты
Абудзіць дубровы Палесся,
Да сябра свайго, сувязіста,
Той голуб ляціць з паднябесся.
Раскінуўшы белыя крылы,
На міг прынікае да бронзы,
К плячу, на якім адпачыла
Не раз, узыходзячы, сонца.
Калышуцца Прыпяці воды,
Іскрацца пад ранняй зарою.
І весткі аб міры заўсёды
Той голуб прыносіць герою.