Над Ланню у Пінскім лесе
Ёсць такая мірная вёска,
Дзе партызан замест песень
Сніць кулямётны лёскат.
Мінула гадоў нямала,
А помніцца... Ў кожнай хаце
Для ўсіх партызанаў бывалых
Знайшлася сястра і маці.
Гасцей сваіх доўгачаканых
Чым маглі, яны частавалі.
Толькі пайшлі партызаны
Туды, дзе баі іх чакалі.
Прыйшлі яны ў лагер проста
Між соснаў, між кронаў дубовых,
І там на карце з бяросты
Спланавалі свой бой чарговы.
Чарговы... Ён быў, як першы,
Як соценны бой са смерцю...
Яго не апішаш вершам,
Яго, нібы ран, не сцерці.
Таму, калі ў госці кліча
Мяне партызан з-пад Пінска,
Я ведаю: пералічваць
Будзе ён зноў абеліскі —
Як герояў, з якіх быў кожны
У першым баі і апошнім.