Вершы пра вайну

Select ratingДрэннаНармальнаДобраВыдатнаВельмі выдатна

 

Пагасла зорка дзесь над полем. Пасля яшчэ вунь, і яшчэ... Што мне да іх?.. А нейкім болем Раптоўна сэрца апячэ. Як быццам зараз нешта страціў, Кагосьці болей не вярнуць. I ўспомніш фронт, балоты, гаці, I згадкі памяць разануць. I нешта стане ў горле комам, I здасца раптам: сам гарыш... А зоркі падаюць са звонам. I звон такі — што не сасніш...

Select ratingДрэннаНармальнаДобраВыдатнаВельмі выдатна

 

Страляла батарэя. Біў па танку
Снарад — і танк гарэў.

Select ratingДрэннаНармальнаДобраВыдатнаВельмі выдатна

 

Вярніце мне жывое зерне З тае гарматнай калатні. Вярніце любасць мне і вернасць, Што вывяраліся ў агні. Вярніце ўсмешкі, казкі, гулі. Але ў каго патрабаваць?.. Хіба чым-небудзь іх расчуліш, Вось тых, што прагнуць забіваць?.. Яны адну вучылі мову: Агонь, і сталь, і гром — у твар... Дык будзь жа цвёрдым, маё слова, I будзь бязлітасным, удар!

Select ratingДрэннаНармальнаДобраВыдатнаВельмі выдатна

 

Сто песень... Сто жывых паданняў... Сто дум... I сто адказаў ім... I сто — са ста дарог — жаданняў, I сто пытанняў перад тым. Ці ўсё прызнаў з таго, што спела? Ці ўсё збярог, што браў навек? Чым жыў? Чым славіў тую смеласць, Што не дае жыцця на здзек? Якім святлом, якой турботай Душу выводзіў з нематы?.. Сто песень... Як дайсці да сотай З агнём ад першае вярсты?..

Select ratingДрэннаНармальнаДобраВыдатнаВельмі выдатна

 

Далі травінцы назву — слёзкі.
А з ёй — паданне для вякоў.
Ішла вайна.

Select ratingДрэннаНармальнаДобраВыдатнаВельмі выдатна

 

Адзін, магчыма, крок, не болей Ступіў ты ў вогненны прасцяг, — Але ў тваіх руках над полем Узвіўся наш гвардзейскі сцяг. Звычайны крок. Адзін. Апошні. А пакаленням ён урок. Перамаглі мы — знае кожны — Таму, што ты ступіў свой крок. I кожны — думай, марай, снамі Жыве, — вось так ступіць, як ты, Каб сцяг, узняты ў бітвах намі, Панеслі ў даль сыны, браты.