Шпітальным прыуральскім летам
з насценнага календара
лісток звычайны перад гэтым
сарвала ўвечары сястра.
Са мной да поўначы не спалі
ў палаце ціхай землякі,
ударам сэрца бласлаўлялі
удару нашага палкі
і думалі аб тых брыгадах,
што, набліжаючы франты,
на рэках, цёмных аўтастрадах
за Нёманам ірвуць масты.
А дзень устаў з-за плеч Урала —
чырванасцяжная зара
Л. Александроўскай
Пад стукат зенітак з варожага тыла
вяртаўся крылаты савецкі лінкор.
Маланка агністая вочы сляпіла,
і засцілі злосныя хмары прастор.
Пабіты прыборы ў кабіне пілота —
дзе Поўнач,
дзе Поўдзень,
дзе родны Усход?
Радыст з Беларусі,
пракляўшы грымоты,
лавіў галасы незнаёмых шырот.
I раптам,
як голас бацькоўскага дома,
Жыцця майго і смерці пераправы,
і Сталінград дагэтуль сняцца мне...
Зваліўся я, падкошаны жалезам,
абняў рукамі родную зямлю.
Яна прапахла дымам і палыннай
слязою нашых матак і дзяцей.
Калі я моцна сціснуў яе ў жменьцы —
праз пальцы пырснула густая кроў!..
Не помню, як мяне на самалёце
вязлі ў шпіталь, далёка на Урал,
дзе па імшарах шэрых журавіны