He бывае ў вайны эпілога —
Памяць чорна заносіць крыло.
Замест поля — дзічэе аблога.
Божа мой, як усё зарасло!
Конік, конік! Чаго ты стракочаш
У бур'яне — самотнай траве?
Можа, паўшых збудзіць яшчэ хочаш?
Спадзяешся, што хто ажыве?
Эх ты, конік! Ад мора і сушы
Тут з агнём і жалезам прайшлі,
I — хмарынкамі чыстыя душы
На нябёсы высока ўсплылі.
Памяць сцішана полем прастуе,
Каб адчуць хоць бы подых людзей.
Ты ж гарачую стужку пустую
Цягнеш зноў у акоп, грамацей.
Доўга веяць пякельнаму болю
У разгойданай раме лясоў
I ўгінацца жалезнаму полю
Ад журботных сваіх каласоў.