У нас стала прымаўкай горкай
Што час не найлепшы настаў
Я цетчын расказ пра шайморы
Капаючы бульбу, узгадаў
Шайморы, бліны бульбяныя
З той бульбы, што мерзла зімой
Яе неслі дзеці малые
З палеткаў увесну дамоў
У хатах – вялікая радасць
Наробім, насмажым блінкоў
А мне адно хочацца плакаць
Па дзецях тых, што без бацькоў
Па тых, што дзяцінства не мелі
Дарослымі стаўшы у вайну
Па тых, што цукерак не елі
А зналі шайморам цану
Па хлопцу малому, што бацькам
Даводзіцца, беднаму, мне
Па долі няшчаснай, жабрацкай
Па роднай маёй старане