Мы ляжым на раздзёртай металам зямлі.
Хмары таюць паволі.
Нас няма. Тры хвіліны таму - мы жылі.
Нас не будзе ніколі.
І сланечнікаў чорныя вочы датла
Дагараюць абапал
Бальшаку, што сячэ краявід напалам,
Як вайсковую мапу.
І на шыі слупоў цісне сіні каўнер
Бесспагаднага неба -
Бы расейскі салдат альбо польскі жаўнер
Нас пільнуе як трэба.
Ды на струнах дратоў вецер грае няўспын
Анямелыя ноты.
Нас няма. Застаюцца клады лугавін.
Застаецца спякота.