Былой суседцы Ганне Аляксееўне Дземідовіч прысвячаю.
У парошах далёкіх нягод
Вецер песні вайны разгубіў,
На прасторах палеткаў і вод
Новай песні навеяў матыў:
Дзе калісьці акопы былі,
Родзіць жыта, буяе трава.
Дажывае свой век у сяле
Бабка Ганна — салдатка-ўдава.
Ўсе надзеі згубіла даўно,
І даўно ужо слёз не стае,
Хоць ля тэлеэкрана адно
З сумам плача надзея яе.
Мо пакажацца дзе? Не відаць.
Нават вечар стаміўся, прыстаў.
За гадамі — жыццёвая даль.
А салдат яе песняю стаў.