Як твае справы, ветэран?
Гады няўмольна побач крочаць,
Прамы ў дугу сагнулі стан,
А ран яны зусім не лечаць.
Амаль сляпым прыйшоў з вайны:
У галаву было раненне.
Перад вачыма тыя дні,
Ды ў вачах даўно зацьменне.
І не патрэбен павадыр —
Па успамінах думкі водзяць;
Бяда, што ногі ўжо не ходзяць...
Суседка прынясе вады,
Раз у месяц з’явіцца сынок
З нявесткай, вымыюць падлогу.
Уначы малюся: дай жа Бог
Дажыць яшчэ да Перамогі!