Я спытала ў бабулі...

 

Я спытала ў бабулі,
Якая ў вайну жыла,
Як свісталі тады кулі,
Партызанка дзе ішла.

-Вельмі страшна, дзеткі, жыць
Змрочнаю вайною,
Боль цярпець, дзяцей карміць,
Ахвяраваць сабою.

Вёска наша ў сем двароў
Ля лесу гаравала,
Бо ўсіх хлопцаў, мужыкоў
Вайна пазабірала.

Цяжка там, дзе ішлі баі...
А ў нас катаў не відаць,
Бо партызаны ў гаі.
Можна жыць, агарод саджаць.

Як чужынцы ля двара
Просяць яйкаў, сала
Пазірае дзетвара
Каб што дзе не прапала.

Выглядаюць партызан
Белых ці чырвоных,
Малака нясуць ім збан,
Агуркоў салёных,

Хлеба з маслам, кісялю,
Яек, бульбы з салам...
Усім, што ёсць, людзей кармлю,-
Бабуля адказала.

-Партызанам хлеб пяклі,
Бялізну часта мылі,
Яны ж у лесе ўсе жылі,
Кашулі мы ім шылі.

Ваявалі як маглі
Не толькі партызаны,
Вяскоўцы ім дапамагалі
Лячыць цяжкія раны.

Хто свінню аддаў, каня
Для патрэб вайсковых...
Не лічыліся ні дня
З тых гадоў суровых.

Адзін раз дзіця прывезлі,
Каб мы схавалі ў хаце.
Як свайго яго глядзелі,
Бо ў партызанах маці.

Навучылі як схавацца
Як чужы хто прыйдзе:
Пад ложак ціхенька "забіцца",
Сядзець, пакуль не пойдзе.

Партызанская вайна
Ішла па ўсёй краіне.
Хай фашыстская брыда
Навек свой яд пакіне.

Страшна ў апошні дзень
Вёсачка гарэла.
Немцы нібы чорны цень
Адпаўзалі смела.

Усё спалілі за сабою:
Пуні, хлявы, хаты.
Дзе і як нам жыць зімою
Знаў бы толькі тата.

Людзі дружна ў кустах
Хаваліся за рэчкай.
Панаваў нясцерпны страх,
Слёзы, боль сардэчны.
. . .
Забылася вайна даўно.
Святкуе Перамога.
Добра, што толькі ў кіно
Фашыста бачым злога.