Калі застанецца апошняя куля ў маім парабелуме
I ворагі крыкнуць:
«Здавайся, адрэзалі ўсе мы шляхі!» —
Я сцісну мацней рукаятку рукой агрубелаю
I ўспомню, як клёны дрыжаць ад рыданняў глухіх.
I буду я думаць у тую хвіліну смяротную
Не пра вузкія сцежкі, якімі ільга уцячы,
А пра тое, што недзе пад Брэстам
сястру маю родную
Клююць крумкачы.
Буду думаць, як друга на перакладзіне
З ціхім рыпам гайдалі вятры усю ноч напралёт,
I пра тое, што гадам разбіта,
I пра тое, што гадам украдзена,
I пра енкі дзіцяці, якога спускалі пад лёд.
I апошняю куляй,
што да ўласнага сэрца прымерана,
Я фашыста яшчэ аднаго у зямлю заганю
I, стрымаўшы салдацкую клятву на вернасць,
Сваё цела аддам і пятлі, і свінцу, і агню.