Малацілі гарматы,
Малацілі цяжкімі цапамі.
I раўлі камяніцы,
I крышыліся косці мастоў.
Горад быў ці не быў?
Адкажы, не катуй мяне, памяць!
Ці снарад і цябе, нібы шкло на панелі, растоўк?
Вось і горкі ўмалот — гурбы бітае цэглы,
I ўсе людзі навекі пад душнаю цэглай палеглі.
I, здаецца, няма ўжо нікога, нікога на свеце.
То не я пазіраю —
Гэта трызніць атручаны вецер;
То не шкло на каменні,
А вочы мае раструшчаны;
То не дрот са слупоў,
А жылы мае пакручаны.
I не чорныя галавешкі
Датляваюць на бруку,
Гэта ногі мае гараць,
То смыляць мае рукі.
Раптам попел і цэгла варухнуліся, чхнулі, усталі.
Дзіўным голасам чалавечым у мяне запыталі:
«Дай, браток, закурыць.
Ёсць тытунь — будзем жыць...»
Артабстрэл
Катэгорыі вершаў
Лепшыя аўтары
4.1337939698492
Галасоў: 1592. Сярэдняя: 4.13
4.3900481540931
Галасоў: 623. Сярэдняя: 4.39
4.195652173913
Галасоў: 644. Сярэдняя: 4.20
4.1455696202532
Галасоў: 632. Сярэдняя: 4.15
4.0336842105263
Галасоў: 475. Сярэдняя: 4.03
4.415625
Галасоў: 320. Сярэдняя: 4.42
4.2823920265781
Галасоў: 301. Сярэдняя: 4.28
4.1705685618729
Галасоў: 299. Сярэдняя: 4.17
3.9427609427609
Галасоў: 297. Сярэдняя: 3.94
4.664
Галасоў: 250. Сярэдняя: 4.66
Раiм наведаць
Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь
Што шукалi?
-