***
22 сакавіка 1943 г.
Хатынь... Наш народны боль...
У што цяпер верыць?
Аб кім цяпер плакаць?
Іх сто сорак дзевяць,
у вогнішчы спаляць...
І дым той да неба,
атрутны ды слізкі,
прытуліць да глебы
той дзень сакавіцкі.
Ніхто з іх не ведаў,
як можна караць,
дзяцей-непаседаў
аж семдзесят пяць!
Фашыстаў праклятых
ці ж бог пакарае?
Іх воч ваўкалатых
ці ж коршун здзяўбае?
У казках так толькі,
а ў нашым жыцці,
смак ісціны горкі -
жывуць палачы...
Так хочацца помсты,
хочацца верыць...
Ніякім ужо коштам
гора не змерыць...
Здаецца мне часам
і я вінаваты...
Што з імі там разам
не быў змардаваны...
І толькі б у памяць
народную верыць,
ніхто ім не схлусіць -
іх СТО СОРАК ДЗЕВЯЦЬ...
22.03.16 г.