Р. Вешавічу
Як строгі маўзалей —
курган круты.
I над магіламі маўчаць радамі белымі
Не помнікі,
не пліты,
а лісты,
Дубовыя лісты акамянелыя.
Імён няма.
I прозвішчаў няма.
I дат няма...
Ляжаць лісты апалыя.
Даўным-даўно іх замяла зіма —
I ні адна сняжынка не растала.
З галін радзімы стрэсены яны
Хто — куляю,
хто — мінаю,
хто — голадам.
I ў вечаровым прыцемку відны,
Як аблачынкі белыя, над горадам.
Не адагрэць іх Вечнаму агшо:
У нішы не агонь —
вада крынічная.
Сарвецца часам кропля ў цішыню —
Нібы з лістоў парою навальнічнаю.
Іх пазмятала чорная бяда
Грымотнай завірухаю свінцоваю...
Сцякае ўніз,
да каранёў, вада —
I дрэва зноў шуміць лістамі новымі.